Obszerne wnętrze jest ładnie i stylowo wykończone. Pomimo upływu ponad 20 lat deska rozdzielcza nie straciła świeżości i "osobistego" uroku. Przełączniki są łatwo dostępne, pokrętła obsługuje się intuicyjnie, a na drobne przedmioty przewidziano skrytki i schowki. Do dyspozycji osób siedzących z przodu są wygodne fotele o dobrym trzymaniu bocznym - kierowcy z regulacją w dwóch płaszczyznach. Również dwójce podróżnych zajmujących miejsca na tylnej kanapie zapewniono wysoki komfort, ale nie każdy znajdzie tam wystarczającą ilość miejsca na nogi.

       Początkowo oferta obejmowała 2,5-litrowy silnik z sześcioma cylindrami ustawionymi w rzędzie (170 KM). Sukcesywnie dochodziły: 318, 320 i M3 z najmocniejszym 2,3-litrowym motorem o mocy 215 KM. Wersja 325i zapewnia lekkiemu autku dobre osiągi (100 km/h w niecałe 9 s). Motor wigoru po przekroczeniu 5000 obr./min, co w przypadku kierowcy, który nie miał styczności z autami tylnonapędowymi, może skończyć się utratą przyczepności. Sportowe aspiracje potwierdza twardo zestrojone zawieszenie. "Trójka" pewnie pokonuje ciasne zakręty i świetnie prowadzi się podczas jazdy na wprost. Przy przejeżdżaniu poprzecznych nierówności komfort pozostawia nieco do życzenia.

       BMW 325i nawet w wersji "otwartej" nie cierpi na sporą ilość awarii. Z reguły po przejechaniu 200 tys. km wymiany wymaga wałek rozrządu. Nieco wcześniej wybijają się poduszki belki głównej zawieszenia tylnego i pojawiają się luzy na przegubach. Powodem problemów z elektrycznie sterowanymi szybami są przetarte przewody na złączach pomiędzy drzwiami a słupkiem. Jak przed kupnem każdego kabrioletu należy wnikliwym oględzinom poddać poszycie dachu.
Sporo "trójek" w dobrym stanie jeździ za naszą zachodnią granicą. Cóż z tego, skoro "zapory formalne" (Euro 2) nie pozwalają na sprowadzanie takich egzemlarzy.